Posts with tag "poema"

Amarcord

 

 

Eu menino

 

 

 

 

 

 

 

 

                                               RECORDO AINDA…

 

                                                           VIII

 

                                                                                                          Mário Quintana

                                                                                                          (Para Dyonelio Machado)

 

 

                                   Recordo ainda… e nada mais me importa…

                                   Aqueles dias de uma luz tão mansa

                                   Que me deixavam, sempre, de lembrança,

                                   Algum brinquedo novo à minha porta…

 

                                   Mas veio um vento de Desesperança

                                   Soprando cinzas pela noite morta!

                                   E eu pendurei na galharia torta

                                   Todos os meus brinquedos de criança…

 

                                   Estrada afora após segui… Mas, ai,

                                   Embora idade e senso eu aparente

                                   Não vos iluda o velho que aqui vai:

 

                                   Eu quero os meus brinquedos novamente!

                                   Sou um pobre menino… acreditai…

                                   Que envelheceu, um dia, de repente!

 

 

Manu e Babu (Paris)

Para aquela que me trouxe de volta a criança de mim.

 

 

 

As quatro estações

 

 

 Edição e narração de José Márcio Castro Alves

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=TIM2J7MRKC0&feature=BFa&list=ULpjo7ew_ySEE]

 

 

 

                                                         As quatro estações

 

 

                                             Eis que afinal, mansamente,

                                            o outono se entranha com seus tons

                                            de marrons, beges, vermelhos breves,

                                            que não são do outono em Paris,

                                            mas daquele em que me fiz.

 

                                            A primavera longeva da infância,

                                            com sua ânsia de florescer,

                                            sua volúpia multicor e inebriante, estiolou,

                                            e se acomodou no pequeno jardim

                                            num canto esconso de mim.

 

                                            O verão suarento da juventude,

                                            com seus rompantes sóis,

                                            ardores, falsas dores, ruídos rudes,

                                            parecia que nunca se acabava

                                            e a agitação ofegante do dia invadia a noite e a madrugada.

 

                                            Os dias são tépidos agora

                                            e se encurtam na longa noite

                                            que esfria e prenuncia

                                            o inverno álgido que virá

                                            com sua verdade de pedra:

                                            a primavera que houvera outrora,

                                            outra nunca mais haverá.

 

 

 

Canção do Outono

 

 

CHANSON D`AUTOMNE

 

Paul Verlaine

 

                                                                         Les sanglots longs
                                                                         Des violons
                                                                         De l’automne
                                                                         Blessent mon coeur
                                                                         D’une langueur
                                                                         Monotone.

                                                                         Tout suffocant
                                                                         Et blême, quand
                                                                         Sonne l’heure,
                                                                         Je me souviens
                                                                         Des jours anciens
                                                                         Et je pleure.

                                                                         Et je m’en vais
                                                                         Au vent mauvais
                                                                         Qui m’emporte
                                                                         Deçà, delà,
                                                                         Pareil à la
                                                                         Feuille morte.

 

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Wtx6o7o3-W0[/youtube]

 

 

Quando tinha uns cinco anos, ouvia meu pai declamar em voz alta este poema de Verlaine e, mesmo sem compreender bem, a sonoridade e a cadência me deixavam absolutamente enlevado.

“Isso é poesia”,  me disse ele um dia após tentar me explicar o que as palavras  significavam.

“Como é possível fazer isso com as palavras?”, pensava comigo.

Mal sabia que um dia estaria num outono em Paris, e traria comigo a poesia.

 

 

Promenade à Paris

 

      Adalberto de Oliveira Souza

Adalberto 2 (2)

 

 

 

 

 

 

 

PROMENADE À PARIS

 

à Nicolas Sauvage

 

                                  boulevards,

                                  avenues,

                                  rues,

                                  passerelles,

                                  une allée, allez-y,

                                  une ruelle,

                                  une impasse.

                                  des culs-de-sac

                                  des ponts,

                                  des carrefours,

                                  des routes,

                                  des autoroutes,

                                  des sentiers,

                                  des sentiers battus,

                                  et inconnus.

 

                                  des chemins.

 

                                   et il y a tellement

                                  d`autres chemins

                                  à parcourir.

 

 

 

PASSEIO EM PARIS

 

 

                                                                                                            avenidas arborizadas,

                                                                                                            avenidas,

                                                                                                            ruas,

                                                                                                            passarelas,

                                                                                                            uma alameda, vamos,

                                                                                                            uma ruela,

                                                                                                            uma travessa,

                                                                                                            becos sem saída.

                                                                                                            pontes,

                                                                                                            encruzilhadas,

                                                                                                            estradas,

                                                                                                            auto-estradas,

                                                                                                            atalhos,

                                                                                                            sendas conhecidas.

 

                                                                                                            caminhos.

 

                                                                                                            e há tantos

                                                                                                            outros caminhos

                                                                                                            a percorrer.

 

 

richard-avedon-carmen-veste-cardin-pelas-ruas-de-paris

 

 

 

Espantos

 

 

estrelas 4

 

                                                 ESPANTOS

 

 

                                       Ao que não alcanço me lanço.

 

                                       Quasares pulsares

                                       Lugares luares

                                       Amares mares

                                       (nunca dantes navegados).

 

                                       Momentos intangíveis

                                       de tontos encantos.

 

                                       Vivo-me de espantos.

 

 

 

País que me habita

              

              Lúcia Dibo

 Lúcia Dibo

 

 

 

 

 

 

 

                                               PAÍS QUE ME HABITA

 

                                               criança,

                                               uns olhos de adulto

 

                                               solenes

 

                                               entregou-me com as mãos

                                               em concha

                                               emocionado presente

 

                                               um navio de papel

                                               um mapa imaginário

                                               um chapéu para a viagem

 

                                               desde então

 

                                                sigo a bússola

                                               da batida do meu pulso.

 

criança e barco

 

 

 

Anima

 

            Selma Barcellos

Selma no Jardim de Luxemburgo

 

 

 

 

 

 

 

 

Coffee cup and croissant on a table

 

                                               Siga assim:

                                               A cama por fazer, a pintura,

                                               English tea latté

                                               Em mesa de arabescos…

                                               Turbilhão.

                                               Um para sempre feriado,

                                               Independência da alma

                                               Que sorve cada instante

                                               Entre batidas aceleradas

                                               E repouso, calmaria.

                                               Porque vida:

                                               Descompasso, sintonia.

 

                                                                 Santa Monica (CA), 4 de julho de 2008, Urth Caffe

 

 

 

Apocalipse

 

        Adalberto de Oliveira Souza

 Adalberto 2 (2)

 

 

 

 

 

 

 

                                                           APOCALIPSE

 

 

                                               Enfileirados nos estrados

                                               do solar rarefeito

                                               a eito jazem

                                               apocaliticamente.

 

                                               Aprisionados

                                               por suas entranhas

                                               morreram todos.

                                               Envolve o ar

                                               a sanha incontida

                                               e louca

                                               deixada ainda.

                                               Odor de sangue e suor,

                                               incenso, nefelibata.

 

                                               A captação da graça

                                               do inefável virá,

                                               afável afago

                                               recessivo.

                                               Em riso desabrido

                                               Direi a ti.

 

                                               O porvir!

 

porvir 2                                              

 

 

Sementeira

 

 

 

semente

 

 

                                       SEMENTEIRA

 

 

                                        O verso é semente

                                        que floresce

                                        ou fenece.

 

                                        Aguarda paciente

                                        ser apalavrado

                                        ou negado.

 

                                        O fruto bendito

                                        é fel e mel

                                        agridoce sumo.

 

                                        Palavra dada

                                        não volta atrás

                                        fica o dito por não dito.

 

 

                                        

Rush

 

           Adalberto de Oliveira Souza

Adalberto 2 (2)

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                           HEURE DE POINTE

 

                                                           Le soir fébrile,

                                                           tempes ardentes,

                                                           sueurs,

                                                           joies innocentes,

                                                           ordres sûrs.

 

                                                           Le sifflet.

 

                                                           Et le trafic

                                                           jette sur la poitrine

                                                           l’épée

                                                           blessant le journal

                                                           le lendemain

                                                           et la nuit

                                                           continue calme.

 

 

Acerto de Contas 

 

                                   RUSH

 

                                   Febril a tarde,

                                   arde nas têmporas,

                                   suores,

                                   alegrias leigas,

                                   ordens seguras.

 

                                   Silva o apito.

 

                                   E o trânsito despeja

                                   no peito a espada

                                   ferindo o jornal

                                   no dia seguinte

                                   seguindo a noite

                                   calma.